Tate Britain presenteert de eerste overzichtstentoonstelling van Ed Atkins. De veelzijdige Britse kunstenaar blinkt uit in computergegenereerde animaties met avatars van zichzelf. Ze hebben zijn gelaatstrekken, voeren zijn bewegingen uit en spreken, vloeken, zingen met zijn stem. Artificieel en griezelig perfect, maar vol emoties en existentiële diepgang. Inmiddels geldt hij als een van de belangrijkste en meest invloedrijke kunstenaars van zijn generatie.
Is Ed Atkins (°1982, Oxford) afgestapt van gespierde avatars in animaties die overkomen als een mix van melodrama en parodie? In Pianowork 2 (2023) speelt een man in donkere kleding op een buffetpiano. Dikwijls dezelfde noten en met veel stiltes ertussen, even denk je dat hij somber zomaar wat tokkelt. Heel precies voert hij het uiterst minimalistische Klavierstuck 2 uit van de Zwitserse experimentele componist Jürg Frey. Zonder woorden deze keer, en toch weer een allegorie van onze onzekerheid, eenzaamheid en pijn. Zoals altijd zijn er veel extreme close-ups. Nu van de mond, de baardstoppels, het oorringetje, de vingers op de toetsen. Soms hoor je de ademhaling, lippengeluid, stofgeritsel. De opperste concentratie die is vereist voor de accurate uitvoering van de compositie spat van het platte scherm en versmelt met gevoelens van verdriet, verlies en pijn. In de aftiteling is te lezen dat hij de video voltooide ‘in great sadness’.
